Πέρασαν εκατόν οκτώ χρόνια από την έναρξη των ένδοξων Βαλκανικών πολέμων 1912-1913. Των νικηφόρων αγώνων, πού άλλαξαν την πορεία τόσο του τόπου μας, όσο και ολόκληρης της Πατρίδας μας.
Προηγήθηκε ο ένοπλος Μακεδονικός Αγώνας (1904-1908) με την μεγάλη προσφορά όλων των ηρώων Μακεδονομάχων -Κληρικών και λαϊκών -και τον θάνατο του αρχηγού Παύλου Μελά, γεγονός πού αφύπνισε τις συνειδήσεις των πατριωτών της Νοτίου Ελλάδας.
Ωστόσο με την επανάσταση των Νεοτούρκων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία το 1908, η θέση των χριστιανικών πληθυσμών της Ευρωπαϊκής Τουρκίας γινόταν πολύ δύσκολη. Τα μέτρα καταπίεσης εναντίον των χριστιανών πολλαπλασιάζονται. Ο κοινός κίνδυνος υποχρεώνει τις διάφορες εθνότητες αυτών των περιοχών (Έλληνες, Σέρβους, Βούλγαρους, Μαυροβούνιους) να συμπράξουν για το καλύτερο. Η Βαλκανική Συμμαχία πραγματοποιείται : Βουλγαρία, Σερβία, Μαυροβούνιο και Ελλάδα από τη μια πλευρά κηρύττουν τον πόλεμο εναντίον της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, όταν η τελευταία αρνείται την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων που ζητούν οι σύμμαχες Βαλκανικές χώρες.
Με την κήρυξη του πολέμου (5 Οκτωβρίου1912), ο Ελληνικός Στρατός περνά τα σύνορα και εισέρχεται στις 6 Οκτωβρίου στην πόλη της Ελασσόνας, την οποία και ελευθερώνει. Από την Ελασσόνα ο Ελληνικός Στρατός βρέθηκε στα στενά του Σαρανταπόρου. Εκεί (9 Οκτωβρίου 1912) πραγματοποιήθηκε μία από τις σημαντικότερες μάχες των Βαλκανικών Πολέμων. Τελικά, ο Τουρκικός Στρατός υποχώρησε στα στενά της Πέτρας και ακολούθησε η απελευθέρωση των Σερβίων και στη συνέχεια της Κοζάνης (11 Οκτωβρίου 1912). Από εκεί ο Ελληνικός Στρατός υπό την καθοδήγηση του διαδόχου Κωνσταντίνου έχει σκοπό να προχωρήσει προς τα βόρεια, για να ελευθερώσει την ελληνική πόλη του Μοναστηρίου, που βρίσκεται σήμερα στα Σκόπια. Την ίδια στιγμή όμως οι Βούλγαροι κατευθύνονται προς τη Θεσσαλονίκη. Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Ελευθέριος Βενιζέλος στέλνει εσπευσμένα τηλεγράφημα προς τον αρχιστράτηγο και διάδοχο Κωνσταντίνο, με την εντολή να γυρίσουν πίσω και να κατευθυνθούν προς τη Θεσσαλονίκη.
Η 7η Μεραρχία, με επικεφαλής τον Συνταγματάρχη Πεζικού Κλεομένη Κλεομένους, παίρνει εντολή να κατευθυνθεί προς την Κατερίνη. Η δύναμη της 7ης Μεραρχίας ανέρχεται σε 7.000 άνδρες. Στο επιτελείο της συμμετέχουν και αξιωματικοί, οι οποίοι είχαν λάβει μέρος στον Μακεδονικό Αγώνα, όπως ο Αλέξανδρος Μαζαράκης -Αινιάν, καθώς και ένα Σώμα Προσκόπων, όπως λέγονταν τα αντάρτικα σώματα, με αρχηγό τον Κωνσταντίνο Μαζαράκη -Αινιάν.
Το πρωί της 14ης Οκτωβρίου 1912, η 7η Μεραρχία μετά την μάχη της Πέτρας, περνάει από τον Αστυνομικό Σταθμό της περιοχής, όπως ονομάζεται μέχρι σήμερα, το Καρακόλι. Το Καρακόλι βρίσκεται βορειοδυτικά της Ιεράς Μονής Πέτρας. Την επόμενη, στις 15 Οκτωβρίου 1912, η 7η Μεραρχία αναχωρεί από την Ιερά Μονή με σκοπό την απελευθέρωση της Κατερίνης. Γύρω στις 02:00 το μεσημέρι, μία μονάδα του 20ου Συντάγματος της 7ης Μεραρχίας και ενώ προπορεύεται προς την Κατερίνη, στο ύψωμα έξω από το χωριό Κολοκούρι, δέχεται τη σφοδρή επίθεση του Τουρκικού Στρατού που αριθμούσε 2.000 άνδρες υπό την ηγεσία του συνταγματάρχη Σουκρή Μπέη. Η επίθεση ήταν ισχυρή, με αποτέλεσμα ο Ελληνικός Στρατός να πανικοβληθεί και να αρχίσει να υποχωρεί. Τότε ορμά έφιππος ο αντισυνταγματάρχης Δημήτριος Σβορώνος εμψυχώνοντας τους άνδρες του. Στην προσπάθειά του αυτή, οι Τούρκοι πυροβολούν και τραυματίζουν τον Δημήτριο Σβορώνο. Αυτό δεν τον πτοεί. Συνεχίζει να ενθαρρύνει το Σύνταγμά του, μέχρις ότου πέφτει νεκρός από τα πυρά.
Στη μάχη αυτή σκοτώθηκε και ο υπολοχαγός Δημήτριος Νίκας, τραυματίσθηκαν δε άλλοι 3 αξιωματικοί και 16 στρατιώτες. 0 Τουρκικός Στρατός, το απόγευμα γύρω στις 05:30', αναγκάζεται να υποχωρήσει και φτάνει στην περιοχή του ποταμού Πέλεκα, συνεχίζοντας να χτυπά τα Ελληνικά στρατεύματα. Η μάχη συνεχίστηκε μέχρις ότου έπεσε το σκοτάδι. Η 7η Μεραρχία στρατοπέδευσε έξω από την Κατερίνη στο χωριό Κολοκούρι, το οποίο στη συνέχεια πήρε το όνομα Σβορώνος προς τιμήν του αντισυνταγματάρχη Δημητρίου Σβορώνου, που έπεσε μαχόμενος για την απελευθέρωση της Κατερίνης. Εις μνήμην του ανεγέρθη στον τόπο που έπεσε μνημείο, για να διαιωνίζει την ευγνωμοσύνη της περιοχής προς τον ενδόξως πεσόντα ηγέτη των απελευθερωτικών στρατευμάτων .
Τελικά, την Τρίτη 16 Οκτωβρίου 1912 ο Ελληνικός Στρατός εισέρχεται στην Κατερίνη, μέσα σε κλίμα χαράς και ενθουσιασμού. Η 7η Μεραρχία παρήλασε από την σημερινή οδό που φέρει το ένδοξο όνομα της και από την Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μετά την υποδοχή, όλοι μαζί, με επικεφαλής τον Επίσκοπο Κίτρους Παρθένιο Βαρδάκα, κατευθύνθηκαν στον Παλαιό Μητροπολιτικό Ναό της Θείας Αναλήψεως, όπου στις 09:00' το πρωί τελέστηκε η πρώτη πανηγυρική Δοξολογία για την απελευθέρωση της πόλεως. Αμέσως μετά, μέσα σε κλίμα συγκίνησης, έγινε η κηδεία του αντισυνταγματάρχη Δημητρίου Σβορώνου, ο οποίος ενταφιάστηκε στο Νεκροταφείο της Αγίας Αικατερίνης, όπου αναπαύεται μέχρι και σήμερα. Επάνω στον τάφο του αείμνηστου αντισυνταγματάρχη, η τότε Κοινότητα Κατερίνης έγραψε: «Δημήτριος Σβορώνος Αντισυνταγματάρχης του Πεζικού. Γεννηθείς εν Κεφαλληνία τω 1859. Έπεσεν ενδόξως εις το πεδίον της μάχης παρά τω Κολοκούρι, τη 15n Οκτωβρίου 1912. Η Κοινότης Αικατερίνη ευγνωμοσύνης ένεκεν».
Καθώς, λοιπόν, κλείνουν φέτος 109 χρόνια ελεύθερης και δημιουργικής ζωής στην Κατερίνη, είναι χρέος μας να φέρουμε στη μνήμη όλους τους επώνυμους και ανώνυμους ήρωες, που με τους γενναίους αγώνες τους μας χάρισαν την Ελευθερία. Ακολουθώντας το παράδειγμά τους, ας βαδίζουμε πάντα πρόθυμοι, αταλάντευτοι και περήφανοι αυτόν τον δύσβατο δρόμο, πού θέλει «αρετήν και τόλμην», τον δρόμο της ελευθερίας και της ιστορικής μας ευθύνης.
