Τα τμήματα της Α΄τάξης, ΑΥ1 και ΑΠ2 του 2ου ΕΠΑΛ Κατερίνης, μαζί με τις συνοδούς καθηγήτριες Κυριακή Ιωαννίδου, Ελένη Ρέχα και Ζωή Γαλαξίδου, πραγματοποίησαν εκπαιδευτική επίσκεψη στο Αρχαιολογικό Μουσείο και Πάρκο του Δίου, στις 26 Φεβρουαρίου 2016, ημέρα Παρασκευή, στο πλαίσιο του μαθήματος της Ιστορίας.
Αρχικά, ξεναγήθηκαν στο μουσείο από τον εξαίρετο αρχαιολόγο – φιλόλογο Πάρη Παπαγεωργίου σε κάποια σημαντικά ευρήματα από τις ανασκαφές στο Δίον και την ευρύτερη περιοχή της Πιερίας. Συγκεκριμένα, είδαν την ύδραυλη η οποία είναι ο πρόδρομος του εκκλησιαστικού οργάνου και είναι η αρχαιότερη του είδους που έχει βρεθεί ως σήμερα (χρονολογείται τον 1ο αι. π.X.) , τη μαρμάρινη επιτύμβια ανάγλυφη στήλη με παράσταση μάνας και παιδιού (4ος αι. π.X.), το ορειχάλκινο πορτρέτο του ιδρυτή της δυναστείας των Σεβήρων (2ος αι. μ.X.), αγάλματα, ψηφιδωτά και επιτύμβιους βωμούς της περιόδου της Ρωμαιοκρατίας στην Ελλάδα.
Μετά το ημίωρο διάλειμμα περιήγησης στον οικισμό του Δίου, επισκέφτηκαν και το χώρο των ανασκαφών, όπου έχει διαμορφωθεί αρχαιολογικό πάρκο, μοναδικό στη χώρα ανάλογης έκτασης και οργάνωσης. Στο Δίον τα μνημεία της αρχαιότητας αποκαλύπτονται, συντηρούνται και προβάλλονται μέσα στο φυσικό τους περιβάλλον. Από τα προαναφερθέντα μνημεία οι μαθητές με τις συνοδούς καθηγήτριες ξεναγήθηκαν σε τρία σημαντικά τεμένη, στο ιερό της Δήμητρας, το αρχαιότερο μακεδονικό ιερό, στο ιερό του Διός Υψίστου και στο ιερό της Ίσιδος Λοχίας. Συνάντησαν σε πολλά σημεία πηγές που ανέβλυζαν και διέσχισαν πλακόστρωτα μονοπάτια δίπλα στον ποταμό Βαφύρα και σε πανύψηλες λεύκες.
Στη συνέχεια, περιηγήθηκαν με την καθοδήγηση του αρχαιολόγου Πάρη Παπαγεωργίου στην αρχαία πόλη, με τις ιδιωτικές κατοικίες, τα καταστήματα, τα εργαστήρια, τα δημόσια κτίρια, τις βεσπασιανές (δημόσιες τουαλέτες), τις θέρμες (δημόσια λουτρά), με το καλά οργανωμένο σύστημα υδροδότησης και αποχέτευσης και τους πλακοστρωμένους δρόμους, που εξυπηρετούσαν την κυκλοφορία πεζών και οχημάτων. Τέλος, ξεναγήθηκαν στην επισκοπική βασιλική του Δίου.
Αξίζει, ακόμη, να τονιστεί ότι ο επισκέπτης οφείλει να προσεγγίζει τα αρχαία μνημεία μέσω μιας βιωματικής σχέσης μαζί τους, γιατί, όπως πιστεύει και ο Σεφέρης, «...τούτοι οι αρχαίοι ναοί της Ελλάδας ….είναι με κάποιον τρόπο σπαρτοί, ριζωμένοι στα τοπία τους […]Με άλλα λόγια, χρειάζεται, νομίζω, μια πίστη σ' αυτά τα αρχαία σημάδια μέσα στο τοπίο τους· η πίστη πως έχουν δική τους ψυχή. Τότε θα μπορέσει ο προσκυνητής - πρώτη φορά τον ονομάζω έτσι - να πιάσει ένα διάλογο μ' αυτά. Όχι μέσα σε τουριστικά πλήθη ποικιλότροπα αναστατωμένα, αλλ' αν μπορώ να πω: μόνος, καθρεφτίζοντας την ψυχή που διαθέτει, στην ψυχή αυτών των μαρμάρων μαζί με το χώμα τους.»
